Brrrr. Koud deze morgen. Maar liefst 14 lopers op de baan en dat was lang geleden. Na de Saharatemperatuur van gisteren (zo'n graad of 36 à 37) was het vandaag slechts een graad of 25 en dat voelde best wel koud aan.....!
Eerst de gebruikelijke inlooprondjes en de gymnastische hoogstandjes van Paul. Daarna wat loopscholing, waarna de eigenlijke training pas echt begon.
Medelijden had onze trainer vandaag niet. Ondanks de enorme hitte die nog in de lichamen aanwezig was moest er telkens binnen de 16 seconden een bepaalde afstand worden overbrugd; dat varieerde van zo'n 50 meter tot een dikke 90 à 95 meter. Een enkeling haalde de langste afstand binnen de gestelde tijd.
Nadat de lopers van de voetballers gescheiden waren bleven er nog 8 spelers over, als volgt verdeeld:
thuisclub/hesjes/geeltjes: Paul, Hack, Ad en Nieuwe Jan
bezoekers/gasten/heslozen: Hanz, Hans, Lange Jan en Marie
De thuisclub stond achterin nog te overleggen wat voor tactiek erop na gehouden ging worden, toen de eerste de beste aanval van de bezoekers al een doelpunt opleverde. Marie zette vanaf rechts een bal scherp voor met de bedoeling Lange Jan aan te spelen; doordat er flink wat benen voor de doelpalen aanwezig waren, zag hij het doel helemaal over het hoofd, zodat de voorzet geen voorzet was maar een rechtstreeks doelpunt. Tot verrassing van iedereen en zeker tot die van Marie zelf. De hesjes zonnen op wraak en stuurden om beurten Ad en Hack mee naar voren. Beiden kregen echter geen kans om een van hun befaamde afstandschoten te plaatsen. Toen er weer zo'n geeltjes-aanval kwam waar alle spelers aan deelnamen, kon Marie de bal onderscheppen en in een sprintduel voor twee "oudere" heren wist hij Paul eruit te lopen en kon de 2-0 worden aangetekend. Hans weerde zich kranig in het doel van de bezoekers, toen de thuisclub van tactiek ging veranderen en de bal in het doel van de tegenstander wilde drijven. Onze freelance-plaatjesschieter stond zijn mannetje en ranselde elke bal uit zijn doel. Aan de andere kant liep Lange Jan nr. 3 naar binnen, zodat het ernaar uitzag dat het een slachtpartij zou gaan worden. Paul werd door zijn team in de spits geplaatst in een ultieme poging iets aan de achterstand te doen. En zowaar, via de van hem overbekende kontbewegingen slaagde hij erin eerst Hanz uit te kappen en verschalkte daarna ook de tot dan onverslaanbare Hans. De thuisclub bleef aandringen onder impulsen van Nieuwe Jan en Hack, doch het bleef bij 3-1, ook al omdat een zeer partijdige arbiter juist op het moment dat Hanz de 4-1 wilde laten aantekenen, voor het einde van de match blies. Dat dit fluitsignaal zeer voorbarig was, bleek even later omdat Gerrit nog geen "KÒÒÒÒFFIE" had geroepen. Meestal is de lokroep van "Van Rossems Troost" het teken voor het eindsignaal.
Aan de koffietafel enkele leuke verrassingen: de geblesseerde Jan Vink was aanwezig, compleet met mitella dat wel, en ook (wellicht nóg verrassender) Lange Ben. Van allebei in eerste instantie goede berichten. Ben gaf aan dat het nog niet zeker is dat alles "schoon" is maar hij houdt de moed erin.
"DE MOED NOOIT OP LATEN ZAKKEN" is het devies dat in mijn geboorteplaats altijd gehanteerd werd (had men daar verstand van Nederlandse taal??).
Rest nog te vermelden dat Wout een speciale manier bedacht heeft om "onze" voetbal iedere week veilig te stellen, omdat gebleken is dat sommigen wel eens ballen zoek maken!!
met dank aan Piet
Marie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten