PAUL HEEFT RUZIE MET DE WEKKER en Wout kan niet voetballen (zegt ie zelf)

Ondanks de vakantieperiode toch nog 14 enthousiastelingen op de baan deze ochtend. Pieter moest om begrijpelijke redenen verstek laten gaan. Hij was een van degenen die gisteren de kist mochten dragen van zijn overleden collega. Het petje gaat diep af voor hem en zijn collega’s die in een kilometerslange erehaag langs het parcours stonden opgesteld.
Paniek alom, iedereen stond netjes te wachten op onze trainer, maar……. Wie er ook kwam opdagen? Geen Paul. Wat zou er aan de hand zijn. Marie had geen telefoontje gehad om de training over te nemen en ook voorzitter Cor had niets vernomen. Marie was net het materiaalhok ingedoken om snel een training “in elkaar te flansen”, toen de bekende Peetmobiel rustig het parkeerterrein op draaide. Toen we dachten dat Paul daarna in looppas naar ons toe zou komen, sloegen we de plank volledig mis. Op de Kleine Bataafsekade (aan de overkant van de Vliet dus) kwam een frisse en goed uitziende jongedame van naar schatting zo’n 25 à 30 jaar aanlopen en natuurlijk moest daar weer een praatje mee gemaakt worden….. Het bloed kruipt enz. enz.
Geruime tijd hierna volgde de uitleg van zijn verlate komst. De wekker stond een uur te laat afgesteld (waarschijnlijk, volgens Paul door Ronel die hem eens te grazen had willen nemen). Voor zijn gevoel was hij dus mooi op tijd. Zo goed op tijd dat hij zelfs overwoog op de fiets naar Typhoon te gaan. Toen hij nog eens op zijn horloge keek en daarna op een andere klok en tenslotte op de torenklok (want die zou toch echt wel de juiste tijd vermelden!!), begreep hij dat het in plaats van vijf voor zeven, al vijf voor acht was. Dan heeft het geen zin meer om je te haasten, dus rustig aan.

De training begon zoals gebruikelijk met enkele rondjes inlopen gevolgd door de losmakende gymnastische oefeningen. Opvallend was hierbij de grote aandacht die besteed werd aan vooral het schouder/nek gedeelte.
Hierna volgde een aantal oefeningen met een zware medizinbal, waarmee je in allerlei variaties om een bank moest lopen.
Toen was het alweer tijd voor het wekelijkse “toetje”: de 1000 meter.  Opmerkelijk veel lopers lieten opnieuw een snellere tijd noteren dan de vorige keer. Dit tot grote tevredenheid van de trainer. Tot slot nog wat cooling-down oefeningen, waarna de gebruikelijke splitsing van lopers en voetballers weer kon plaatsvinden
Gele bandjes: Paul, Albert, Jan Plato en Wout
Bandelozen: Henk, Ad, Harry en Marie.
Het werd een complete slachtpartij voor de gele bandjes. De bandelozen sneden er doorheen als een botermesje door de boter die al een uur in de zon had gelegen. Slechts eenmaal wisten de bandjes doelman Henk te passeren. Voor de rest was het allemaal de tegenpartij die de grote trom sloeg. Harry was opnieuw enkele malen succesvol en ook Ad kon weer een keer juichen. Jullie verslaggever is de tel kwijt geraakt, maar het kon best wel eens 6 of 7-1 geworden zijn.
Een ding werd echter wel heel duidelijk. Wout verklaarde tegen iedereen die het maar horen wilde dat hij wel heeeeeel erg goed in de weg kon lopen, maar dat hij niet kon voetballen. Waarvan akte.
De koffie smaakte vervolgens weer als vanouds, mede door de traktatie van de jarige Arie. Aangezien hijzelf altijd zorgt voor het vastleggen op film van het “Lang zal hij leven” (en als hij er niet is door Pieter, maar die was er nu ook even niet), zullen we het deze keer zonder bijkomende beelden moeten doen.  Er hoefde deze keer niet afgerekend te worden voor de koffie. Betty de Boon nam die voor haar rekening, als dank voor het medeleven na het overlijden van haar moeder Dina. Dina was de voorgangster als “koffiedame” van o.a. Geesje.